2021

2017

5

Uploaddatum: 19 Maart 2020

Het nieuwe Chef'Special-album "Unfold" is het 4de studio-project van de Nederlandse pop, rap en funkrockband waarin we 'n persoonlijke kant van frontman Joshua Nolet verkennen.

 De productie is helemaal gedaan door gitarist Guido Joseph waarin we 'n verzameling aan nummers horen die op gehoor heel divers klinken, met wisselend resultaat.

 In de teksten is terug te lezen dat Joshua Nolet het vaak over zijn depressie heeft (die hij in 2018 had), maar thema's als zelfreflectie, vooruitkijken en verbinden worden ook benoemd, wat 'n bepaalde manier 'n connectie met mij maakt

 Het zangoptreden is erg hit and miss, want de lage, geraspte zang van Joshua Nolet kan op nummers werken waarin hij zich kwetsbaar opstelt, maar omdat hij zich aan die zangstijl vastklampt maakt dat het hele album eenzijdig op zanggebied.

 De productie kan wisselend zijn. Nummers als "Wildfire" en "Jungle" hebben 'n beatdrop die moeilijk om aan te horen is, terwijl "Kaleidoscope" (waarschijnlijk het beste nummer op 't album) 'n heerlijke chille jazz-vibe heeft. Ook het optreden van de band is - net als de zang - hit and miss.

 "Unfold" is zonder twijfel geen slecht album, maar voor mij ontbreekt het aan replay value en is dit ook niet per direct 'n album waar ik graag naar terug kom.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 5+

Uploaddatum: 12 Maart 2020

"Now" is het 5de album van de Canadese country pop-zangeres Shania Twain uit 2017, sinds 'n pauze van 15 jaar sinds haar "Up!"-album die in 2002 uigebracht werd. Met haar nieuwe album gaat de zangeres 'n persoonlijkere kant op, sindsdien zij de afgelopen jaren veel emotionele bagage met zich meegedragen heeft.

 Shania experimenteert wat meer met andere muziekstijlen, want de ene keer hoor je 'n EDM-achtig nummer en de andere keer hoor je 'n country-ballad. Ook zijn er liedjes te horen die wat radiovriendelijker zijn, maar het eindresultaat wisselt per nummer.

 De songwriting is misschien persoonlijk, maar je wordt er niet in meegetrokken doordat er soms van die cliché of suffe momentjes te zien zijn in de teksten.

 Shania's stem is in de afgelopen drastisch veranderd door heesheid en 't heeft zo'n effect gehad dat zelfs haar zangoptreden niet sterk is. Het is jammer, aangezien Shania's wat lagere zangstem juist zo charmant aan haar is in het verleden. Het ergste is toch het feit dat zij paar keer te horen is met autotune.

 De productie is hit and miss en hoewel ik geen grote country-fan ben, zijn er toch nog wel 'n paar nummers die ik van de eerdergenoemde genre wel leuk gevonden heb. Helaas is dat niet het geval bij 'n heleboel nummers van 't  "Now"-album.

 Het is fijn dat Shania weer back in business is, maar haar "Now"-album is gewoon geen sterke comeback-project en 't was ook nog eens 'n enorme tegenvaller.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 4-

Uploaddatum: 1 Maart 2020

"The Gentlemen" is 'n komische misdaadfilm waarin de Amerikaanse superwietkweker Mickey Pearson (Matthew McConaughey) zijn imperium in Engeland wilt verkopen, maar door 'n overval loopt zijn aanbod in gevaar en wilt hij achterhalen wie achter de overval zit.

 Het verhaal is sterk en goed doordacht, maar de manier hoe het verhaal verteld wordt kan heel verwarrend zijn. Er wordt geregeld afgewisseld met flashbacks en het heden en wordt het verhaal ook door de ogen van andere personages verteld, wat op ook nog eens verwarrend kan zijn als je dat ook erbij stapelt. 

 Het acteerwerk ziet er goed uit, maar bij Matthew McConaughey kan ik niet helemaal achterhalen of het overtuigend overkwam of niet. Het beste optreden vind ik van Hugh Grant als de charmante, maar geslepen reporter Fletcher die, via Pearson's rechterhand (Charlie Hunnam), Mickey Pearson probeert af te persen. Niet alleen was hij overtuigend, hij was ook nog eens grappig.

 De dialogen kunnen geestig zijn, maar ook politiek incorrect (wat op zich wel past bij de toon van de film). In deze film worden bepaalde dingen op metaforische wijze uitgelegd, wat soms moeilijk is om te begrijpen op 't eerste gezicht, maar als je 'n beetje nadenkt dan kom je erachter van wat voor boodschap zij willen overbrengen. 

 "The Gentlemen" is 'n goeie komische misdaadfilm die mij wist te boeien, zelfs met de ingewikkelde metaforen. Hoewel het geen kaskraker is als de "Sonic The Hedgehog"-film, is dit wel 'n film die waarschijnlijk gezien zal worden als één van de beste films van 't jaar.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 8-/8

Uploaddatum: 27 Februari 2020

"Ordinary Man" is het 12de studioalbum van de Engelse metalzanger Ozzy Osbourne, waarin "The Prince of Darkness" reflecteert naar zijn verleden en zich voorbereid op zijn naderende dood (de voormalige Black Sabbath-frontman is al 71).

 Als je hoopt op 'n album waar je lekker op kunt headbangen, dan zul je 'n beetje teleurgesteld zijn. Het project heeft zo hier en daar wat uptempo-nummers, maar er zijn ook 'n boel die wat rustiger zijn of zichzelf langzaam opbouwen naar 'n climax. Hierdoor krijg je het gevoel alsof het album aan 't rekken is.

 De songwriting is emotioneel, maar subtiel dat het zelfs hartverscheurend kan zijn als je weet waar Ozzy over praat. 

 De zanger klink in zijn zangoptredens nog steeds geweldig, behalve op het nummer "It's A Raid", waarin hij 'n stemvervormer gebruikt. 

 Elton John, Post Malone en Travis Scott zijn ook te horen als gastartiesten (het slotnummer "Take What You Want" (met Travis Scott) is eigenlijk van Post Malone's "Hollywood's Bleeding"-album). Elton John zingt geweldig zoals gewoonlijk op "Ordinary Man", maar Post Malone en Travis Scott vond ik niet geweldig met hun mompelende autotune-optredens.

 De productie is hit and miss en wisselt per nummer, wat zo voor onregelmatigheden zorgt tijdens het beluisteren van het album. Titeltrack "Ordinary Man" zou veel beter op 'n Elton John-project passen dan die op 'n Ozzy Osbourne-album.

 Hoewel "Ordinary Man" mij op emotioneel gebied raakt met z'n inhoud, is het niet per direct 'n sterk metal-album. Het ontbreekt aan replay value en natuurlijk hoop je dan op 'n persoonlijk project als deze ook 'n sterke productie. Ik kan he album waarderen als 'n soort nalatenschap van The Prince of Darkness, maar de gebreken blijven nog staan.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 5+/6-

Uploaddatum: 23 Februari 2020

"Changes" is het langverwachte album van de Canadese superster Justin Bieber, waarin hij op het nieuwe project uitgebreid over zijn nieuwe vrouw Hailey Bieber praat.

 Het album is onorigineel en brengt niks nieuws op de tafel op muzikaal en inhoudelijk gebied, waarvan 2/3 van het album bestaat uit nummers die 'n trapbeat hebben en de dingen waar Bieber over zingt.

 In de songwriting is terug te zien hoe klef, suf, wanhopig en behoeftig hij is richting zijn vrouw en komt hij over als 'n hondje die er niet van houdt om even alleen te zijn, terwijl het baasje even boodschappen aan het doen is.

 Justin's optreden was "so so." Zijn zang was niet al te overtuigend en het lijkt alsof hij niet eens oprecht moeite doet om goed te kunnen zingen.

 Ook de gastbijdrages van o.a. Post Malone, Lil Dicky, Travis Scott en Kehlani zijn ook enorme missers. Vooral de rappers zijn niet om aan te horen door 'n overdaad aan autotune, maar Lil Dicky is waarschijnlijk het ergst van hun allemaal.

 De productie is gewoon te eentonig voor woorden, vooral bij ongeveer 2/3 van het nummer. Op het laatste gedeelte zijn er wat akoestische nummers te horen, maar dan nog is het project echt eenzijdig.

 "Changes" is niet alleen 'n album waarin Justin Bieber gemakzuchtig presteert, het is ook nog eens 'n popalbum die niet goed is, d.m.v. de songwriting, de productie, 'n tekort aan groei, variatie en "replay value." Als je 'n Belieber bent, luister dan niet naar dit album. Want jij verdient beter dan dit.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 2

Uploaddatum: 17 Februari 2020

De "Sonic The Hedgehog" -film is 'n komisch/avontuurlijke familiefilm waarin de gelijknamige blauw egel (met de stem van Ben Schwartz) op Aarde belandt, bevriend raakt met 'n lokale politieagent (James Marsden) en het op moet nemen tegen de kwaadaardige Dr. Robotnik (Jim Carrey). 

 Het verhaal is niet perfect en probeert zo z'n eigen ding te doen, door zo hier en daar wat "easter eggs" neer te zetten voor de fans. Maar ondanks de gebreken is het wel 'n film met 'n op zich leuk verteld verhaal.

 De personages van Sonic en Dr. Robotnik zijn ook echt leuk neergezet (Jim Carrey's interpretatie van zijn rol kan gezien worden als "over the top", maar wat kun je anders van hem verwachten?) en het design van de blauwe egel ziet er geweldig uit. Ook James Marsden's personage is ook 'n leuke toevoeging in de film.

 De "product placement" en popcultuur-referenties kan voor sommige bioscoopgangers 'n beetje irritant zijn, maar het verpest niet de hele film. Ook kunnen de grapjes hit or miss zijn (ik ben 'n volwassen vent van 26. Wat had je dan verwacht?), maar misschien kunnen ze wel leuk zijn voor de jongere kijkers.

 De special effects en de CGI zien er ook geweldig uit, totdat je ziet dat Marsden's personage Sonic oppakt, want dan zie je de schoonheidsfoutjes. De actiescènes kunnen daarentegen er mooi uitzien.

 "Sonic The Hedgehog" is niet per se 'n Oscar-achtige film, maar het is wel 'n leuke familiefilm, die gebaseerd is op de legendarische videospellen-reeks, en het voor elkaar weet te krijgen om 'n goeie videospel-film weet te zijn. Petje af, Jeff Fowler!

Score (op schaal van 1- tot 10+): 7-/7 

Uploaddatum: 16 Februari 2020

"Father of All Motherfuckers" (of kortweg "Father of All..." genoemd) is het 13de studioalbum van de Amerikaanse punkrockband Green Day, waarmee dit project hun laatste is onder contract van hun label Reprise Records. Volgens frontman Billie Joe Armstrong is dit album opzettelijk 'n rotzooitje om aan te geven dat zij niks aantrekken van wat men over de band te zeggen heeft.

 De band wilt met hun muziek 'n hele andere kant opgaan en gebruiken zij samples van andere rocknummers om zo hun eigen draai eraan te kunnen geven. Jammer genoeg klinkt het eindresultaat niet sterk als dat ik zou hopen en komt het project nogal suf en gedateerd over.

 De songwriting is erg hit or miss en kan ook nog eens heel gemakzuchtig geschreven zijn. Ook zouden bepaalde nummers politiek overkomen, maar volgens Billie Joe is dat weer niet het geval, wat de songwriting ook zwakker laat overkomen.

 Billie Joe's zangoptreden kan hit or miss zijn, vooral in het openingsnummer "Father of All..." waarin hij met 'n falsetto-stemmetje zingt. 

 Het optreden van de band alles behalve sterk en voelen ook nog eens "out of place" aan, vooral van 'n band als Green Day. Er zijn wel 3 nummers die ik leuk vind op dit 10 nummer-tellende album, maar dat is voor mij niet genoeg om 'n sterk album te kunnen zijn.

 Als je gehoopt hebt op 'n project als "Dookie","American Idiot" of "21st Century Breakdown", dan zul je met "Father of All..." diep teleurgesteld raken. Het is net alsof de band in 'n midlifecrisis zit en dat kun je horen op dit project. Wat 'n afgang...

Score (op schaal van 1- tot 10+): 3+

Uploaddatum: 12 Februari 2020

"Onverstaanbaar" is hét debuutalbum van de Nederlandse zangeres - en winnares van seizoen 6 van The Voice of Holland - Maan de Steenwinkel (kortweg Maan), waarin zij 'n hele andere kant van haarzelf laat zien, dan wat zij in eerdere singles getoond heeft.

 Op dit album zijn diverse nummers te horen die pop, reggaeton, -en R&B-achtige invloeden hebben, maar het project is vasthoudend, doordat het als 'n soort indruk werkt van wat er in het hoofd en hart van Maan doorgaat in haar dagelijkse leven.

 De songwriting ziet er noga "basic" uit, maar dat is niet per se 'n probleem. Je kunt ook zien dat Maan over haar gevoelens, ervaringen en gedachtes praat die zij ervaren heeft in de afgelopen tijd, wat het project ook persoonlijker maakt. Er zijn ook momenten dat de zangeres bepaalde scheldwoorden censureert, maar wel 'n paar hardop zegt, wat 'n beetje dubbel kan zijn.

 Maan's zangoptreden is geweldig en er is geen enkel moment waarin zij vals zingt. Op de nummers die zwakjes of oké zijn zingt ze prima, maar op de beste nummers doet ze het echt goed. Vooral in het slotnummer "Spiegelbeeld", wat als 'n zwoele R&B-nummer klinkt.

 DJ Tony Junior, Maan's ex-vriend, heeft meegewerkt aan de productie van het nummer "7 Maanden", maar ik vond de beat die hij geproduceerd heeft niet zo geweldig. Sevn Alias gaf 'n sterke zang -en rap-optreden op het R&B-achtige nummer "Als Ik Ga." En dat zonder autotune te gebruiken (ja, dat is mogelijk).

 De productie is veelzijdig doordat er afgewisseld wordt met akoestische nummers, popnummers, nummers met 'n reggaeton-beat en R&B-nummers. Hoewel dit voor 'n rommeltje kan zorgen, is de productie wel netjes. Alleen vind ik de reggaeton-beat op liedjes als "Niet Alleen","7 Maanden" en "Jij En Ik Tegen De Wereld" niet zo goed passen, i.v.m. het gevoelige thema van het album.

 "Onverstaanbaar" is 'n album waarvan ik van te voren dacht dat ik, op z'n sterkst, oké zou vinden. Maar de zangeres heeft met dit debuutproject het tegendeel bewezen en het is ook nog eens 'n album waar ik maar al te graag naar terugkom. Het is niet per direct 'n meesterwerk, maar wel 'n album waar je heerlijk van kunt genieten.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 8-

Uploaddatum: 9 Februari 2020

Ik wil best 'n korte omschrijving maken van mijn video-recensie, maar ik denk dat je beter de video links tot het einde kunt bekijken van wat ik van de "Birds of Prey"-film vind.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 5

Uploaddatum: 8 Februari 2020

"Never Dies" is het 4de album van de Nederlandse EDM-formatie Yellow Claw, waarin Nizzle en Jim Aasgier teruggaan naar de zomerse en rustigere vibe die eerder te horen was in hun 3de album "New Blood," op 'n paar knallers na.

 In vergelijking met hun vorige project genaamd de "Danger Days"-EP is dit 'n stap terug voor de groep. Nu voelt dit album als 'n soort combinatie tussen "New Blood" en "Danger Days." 

 De liedjes zijn voor het overgrote deel liefdesliedjes, maar evengoed kan de songwriting niet al te sterk zijn.

 De gastbijdrages van de gastartiesten zijn soms hit or miss. Er zijn wel 'n boel die 'n goede bijdrage geleverd hebben aan hun optredens of input bij de productie van sommige nummers, maar er zijn ook 'n boel artiesten die gewoon niet op 'n Yellow Claw-project passen, zoals R&B-zangeres Tinashe.

 De productie is erg hit or miss, doordat de meeste beatdrops zwak, tegenvallend of onluisterbaar zijn. Hoewel er wel 'n stuk of 3 lekkere knallers op dit album te horen zijn, de productie voelt soms gejaagd aan waardoor de algehele sound van dit project niet sterk aanvoelt.

 "Never Dies" is niet zo slecht als "New Blood", maar het wist niet het niveau van de "Danger Days"-EP te halen (wat eigenlijk de norm voor het duo moet zijn), wat 't uiteindelijk Yellow Claw's meest teleurstellende album maakt. Als je lekker wilt gaan stuiteren en je bent fan van deze formatie, dan is dit album geen aanrader voor je en zul je teleurgesteld achter blijven.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 3+/4-

Uploaddatum: 4 Februari 2020

"Music To Be Murdered By" is het 11de album van de Amerikaanse rapper Eminem, die hij zonder aankondiging uitgebracht heeft waarop wijlen rapper Juice WRLD op te horen is. 

 Het album is 'n soort hommage naar de gelijknamige album van filmmaker Alfred Hitchcock en zien wij 'n gelijke mix van Eminem's personage Slim Shady en zijn eigen persoonlijkheid in de vorm van Marshall Mathers. 

Hierdoor heb je het gevoel alsof de rapper zowel fans als critici tevreden probeert te houden, waardoor er onvasthoudenheid ontstaat in de productie, songwriting en de optredens van de Eminem en de gastartiesten.

 De songwriting is hit or miss, doordat sommige woordgrappen of zinnen niet aanslaan, doordat ze eerder als suf dan creatief, slim of grappig overkomen.

 Eminem's optreden is ook hit or miss te noemen waardoor zijn - zowel zang als rap-optredens - op het ene nummer goed is en op het andere nummer niet.

 De gastbijdrages kunnen of geweldig zijn of de plank flink misslaan. Zo is Juice WRLD geweldig op "Godzilla", maar is Young M.A.'s optredem teleurstellend op "Unaccommodating." Het hangt er heel erg van af welk nummer je beluistert en welke gastartiest je dan hoort.

 De productie is op vele momenten niet geweldig en had wel veel beter gekund. Het is ook niet gek doordat er 'n heleboel producenten betrokken zijn geweest, waaronder Dr. Dre en Eminem himself, wat uitmondt tot 'n album met 'n gemengde eindresultaat.

 "Music To Be Murdered By" had 'n interessante concept en 'n hele toffe titel, maar jammer genoeg leeft het project zelf niet naar de titel op. Erg jammer, aangezien Eminem 'n fantastische rapper is en ook nog eens één van mijn grote favorieten is in de Hiphop-genre.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 4+

Uploaddatum: 2 Februari 2020

"Manic" is het 3de album van de Amerikaanse zangeres en songwriter Halsey, waarin zij haar persoonlijke gevoelens en gedachtes deelt en haar bipolaire stoornis centraal staan.

 Het album is 'n verzameling van verschillende stijlen om op die manier 'n indruk te krijgen van hoe het voelt om 'n bipolaire stoornis te hebben. De ene keer zijn de nummers wat rustiger en de andere keer zit er wat meer schwung in.

 De songwriting op dit album heeft 'n emotionele en persoonlijke ondertoon, maar zo kom je hier en daar wat dingen tegen die je als "cringey" kunt ervaren. 

 Halsey's zangoptreden is hit or miss op dit album. Er zijn nummers waarin zij 'n geweldige optreden levert en er zijn ook nummers waar zij het wat minder doet.

 Gastartiesten Dominic Fike, Alanis Morissette en BTS-lid SUGA hebben ieder 'n interlude op dit album, maar uiteindelijk voel Halsey meer aan als 'n gastartiest op die nummers. Dominic Fike's en SUGA's optreden zijn prima, maar Alanis Morissette was moeilijk om naar te luisteren op "Alanis' Interlude." 

 De manier hoe de productie gedaan is zou op papier kunnen werken, maar toch is het uiteindelijk hit or miss. Er zijn veel stemmige nummers en zo kan het voorkomen dat de nummers niet aanslaan, niet goed klinken of puur op de tracklist staan om ruimte op te vullen.

 "Manic" is 'n apart album, maar het is niet het soort album waar ik graag naar terug zou willen komen. 

Score (op schaal van 1- tot 10+): 4+/5-

Uploaddatum: 26 Januari 2020

"Bad Boys For Life" is de 3de film in de Bad Boys-franchise, waarin Will Smith en Martin Lawrence opnieuw de hoofdrollen vertolken in deze buddy cop-film.

 In vergelijking met de eerste 2 films hebben regisseurs Adil El Arbi & Bilall Fallah moeite gedaan om 'n goed verhaal te vertellen.

 Je kunt zien dat er ontwikkelingen zijn in de personages, vooral bij de hoofdpersonages, doordat je kanten van ze ziet die je niet eerder gezien hebt (waardoor je 'n interessant verhaal mee kan vertellen).

 De grappen waren leuk en hebben het voor elkaar weten te krijgen om mij te laten schaterlachen. De komedie is "on point" in deze film.

 De actiescènes zien er veel overzichtelijker uit en zijn minder chaotisch. Maar toch is het camera werk heel erg trillend en zo worden er spontaan van 'n andere hoek gefilmd en weer terug, wat je gedesoriënteerd achter kan laten.

 "Bad Boys For Life" is 'n verbetering van de eerdere films en het is leuk. Zo hier en daar kunnen bepaalde dingen in de film beter gedaan of aangepakt worden, maar het is zeker de moeite waard om deze film te zien.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 7+ 

Uploaddatum: 25 Januari 2020

"Rare" is het nieuwste album van de Amerikaanse zangeres en actrice Selena Gomez, waarin zij haar meest emotionele momenten deelt die zij in de afgelopen jaren ervaren heeft. 

 Het album klinkt veelzijdig doordat er diverse muziekstijlen te horen zijn en ermee geëxperimenteerd wordt.

 De songwriting heeft 'n emotionele ondertoon, maar Selena blijft soms terugkomen met het feit dat zij en haar ex-vriend Justin Bieber niet meer samen zijn. Ook zijn er bijdrages van zangeres Julia Michaels die gewoon te pijnlijk zijn om terug te lezen.

 Selena's zangoptreden werkt op sommige nummers en op andere nummers niet, waardoor haar stemgeluid heel erg beperkt is tot 'n bepaalde sound om 'n liedje goed te laten klinken.

 6LACK en Kid Cudi hebben beiden 'n gastbijdrage op dit nieuwe project, maar jammer genoeg is de een 'n sterkere artiest dan de ander. 6LACK's optreden is niet geweldig, terwijl Kid Cudi op verrassende wijze indruk op mij wist te maken.

 De productie is veelzijdig, maar het is ook nog eenshit or miss. Soms voelen bepaalde nummers aan als "filler" en hadden ze beter geproduceerd kunnen worden.

 "Rare" is 'n interessant album, maar het is een die geen indruk op mij heeft gemaakt en geen impact op mij achterlaat.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 4