2017

3

Uploaddatum: 20 Oktober 2019

"The Book of Mormon" is 'n Broadway-musical die tot 27 oktober exclusief te zien is in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam en het gaat over 2 mormoonse missionarissen die naar Oeganda gestuurd worden om hun woord van hun geloof te verspreiden. Jammer genoeg is dat makkelijker gezegd dan gedaan, doordat de lokale bevolking geen vertrouwen meer heeft in God en dat het de gevestigde mormonen niet eerder gelukt is om de iemand van de bevolking te bekeren.

 Het verhaal is grappig, maar gaandeweg leert hoofdpersonage Elderling Price dat er meer is dan alleen maar het geloof, wat je ook aan het denken zet.

 Het acteerwerk, de zang -en dansoptredens waren geweldig en er worden door die momenten ook grappen gemaakt, die heel mooi getimed, bedacht en uitgevoerd zijn. 

 Er zijn zoveel verschillende personages, maar dat maakt de musical daarom ook zo leuk. Elderling Price is ambitieus, maar 'n beetje arrogant, Elderling Cunningham is ongemakkelijk, 'n tikkeltje vreemd en verdraait vaak de waarheid en zo is er 'n dokter van de Oegandese bevolking die maden (of wormen) in zijn scrotum heeft (ja, dat meen ik serieus). Elk personage is leuk en uniek op hun eigen manier.

 De boodschappen over vriendschap, het brengen van vreugde op donkere plekken en momenten en mensen aan het lachen maken, zijn - ondanks dat "The Book of Mormon" 'n komedie is - heel mooi en geven deze komedie-musical wel extra hart, wat hartverwarmend kan zijn (no pun intended).

 "The Book of Mormon" is geen musical voor mensen die (zeer) politiek correct zijn of alles heel gauw aanstootgevend zal vinden, want niets of niemand is veilig voor het maken van grappen in deze musical. Maar ondanks dat voelen de grappen leuk, maar niet neerbuigend aan. En om de 2 tot 5 minuten barstte ik steeds in lachen uit, wat heel zelden gebeurt bij in films en musicals.

 Dit is 'n musical die je gezien moet hebben en ik raad deze musical dubbel en dwars aan. Ga gauw 'n kaartje halen vóór 27 oktober a.s., want anders is het te laat en heb je deze ervaring niet mee kunnen maken.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 9+

Uploaddatum: 18 Oktober 2019

"Straight To You" is het 2de studioalbum van de Nederlandse meidengroep O'G3NE, waarin zij - volgens bronnen - positief naar de toekomst vooruitkijken. Op dit album is Gordon Groothedde verantwoordelijk als producent en hebben de zussen met songwriters uit Amerika samengewerkt. Op dit album wordt vooral gesproken over de liefde, de band die de zussen met elkaar hebben en vriendschap.

 Het album klinkt doorsnee en laat voor de rest geen indruk op je achter. Verder lijkt het ook alsof de producenten en de crew achter dit album op safe gespeeld hebben in de productie, waardoor het album voorspelbaar en vergeetbaar klinkt.

 De songwriting is niet verrassend en het is doorsnee, wat ook geen indruk op je achterlaat.

 De zangoptredens van Lisa, Amy en Shelly is heerlijk om aan te horen en is er geen enkel moment dat ze vals klinken. Wel hebben ze vaak de neiging om iets te vaak ad-libs aan hun nummers toe te voegen, meer dan het soms nodig is. Ook had ik graag gewild dat de dames iets meer zichzelf zouden uitdagen in hun zangoptredens.

 De productie is tegenvallend en het is zo jammer dat het niet opleeft naar het zangniveau van O'G3NE. Het is net alsof Gordon Groothedde zichzelf heeft omringt met ja-knikkers of het is net alsof de producenten en de band zich te veel met de productie hebben bemoeid, waardoor de productie zo tegenvallend klinkt en er zoveel op safe gespeeld wordt.

 Er zitten wel 'n paar goeie nummers op dit album, maar voor de rest heeft dit project geen indruk op mij gemaakt. Als je 'n hardcore O'G3NE-fan bent (ofwel G3NIE), dan is dit album helemaal jouw ding. Maar als je 'n topniveau-album verwacht van O'G3NE, dan zul je waarschijnlijk teleurgesteld achtergelaten worden.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5

Uploaddatum: 11 Oktober 2019

Bekijk de video (links weergegeven) tot het einde af om te weten wat ik van dit album vind (en waarom ik onderstaande score gegeven heb).

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5+/6-

Uploaddatum: 6 Oktober 2019

"Extreme Power Metal" is het 8ste studioalbum van de Engelse Power/Speedmetal-band Dragonforce, waarin de band de 80's als thema aanhoudt en combineert met synthesizers en geluidseffecten die te horen zijn van videospellen uit die periode.

 Hoewel het niet de eerste keer is dat 'n band of artiest de sound van de 80's gebruikt heeft, Dragonforce geeft er 'n frisse en nieuwe draai aan met de supersnelle metalnummers, gecombineerd met flitsende gitaarsolo's, het waanzinwekkende drumwerk van Gee Anzalone en de snelle powerriffs, wat bijna lijkt alsof het als 'n soundtrack voor 'n film gemaakt is of voor 'n musical.

 De songwriting houdt thema's als fantasy, science-fiction, de wetenschap en reizen door de ruimte aan in dit hele project. Het is net alsof je met elk nummer steeds op 'n nieuw avontuur meegaat en de tekst krijgt het voor elkaar om je te inspireren, aan te moedigen of om jou 'n positief gevoel over jezelf te geven.

 De zang, waar leadzanger Marc Hudson verantwoordelijk voor is, is ongelofelijk. Hij weet met zijn hoge stem toch nog 'n geweldig optreden te geven, zonder vals te klinken. Verder wordt hij door de rest van de band ondersteund doordat zij de achtergrondzang doen.

 De productie is echt supertof. Hoewel de nummers op 'n hoge snelheid worden gespeeld, is het gewoon te moeilijk om het optreden van de band niet geweldig te vinden. Het enige mindere nummer is (naar mijn mening) het slotnummer "My Heart Will Go On" (die tevens 'n cover is van de Canadese zangeres Céline Dion), die niet om aan te horen is.

 Dit album is misschien niet perfect (hoe graag ik dat zou willen), maar dit album zou waarschijnlijk wel kunnen gelden als één van de beste heavy metal-albums van 2019. Dit album is zeker 'n aanrader en het is het soort album waar ik geen genoeg van kan krijgen, die je ook nog eens 'n adrenaline-injectie en 'n tevreden gevoel geeft na het beluisteren.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 9+

Uploaddatum: 4 Oktober 2019

"Gedeeld Door Ons" is hét debuutalbum van het Nederlandse popduo Suzan & Freek, waarin het koppel aan het publiek wilt laten weten wie ze zijn en waar hun muziek voor staan.

 Het album is 'n singer-songwriter project waarin het koppel hun nummers toegewijd hebben door aan elkaar de liefde verklaren en hoeveel zij voor elkaar betekenen. Ook is qua sound ook te merken dat Suzan & Freek op verschillende stijlen zingen, om zo 'n interessantere ervaring te bieden.

 De songwriting is wat aan de simpele kant, maar dat is zo het geval omdat dit hun eerste keer is dat zij hun nummers schrijven. Maar verder ziet de tekst er wel lief uit (en heel erg klef, om niet te vergeten). 

 Suzan & Freek zingen mooi samen, maar het is duidelijk te horen dat Suzan de sterkste van de 2 is, wat Freek tot de zwakste schakel van het duo maakt. Zijn optredens zien niet zo sterk of interessant als die van zijn partner.

 De productie is bij sommige nummers 'hit or miss." De akoestische gitaar en de piano die te horen is, is wel mooi, maar voor de rest voelt de productie oppervlakkig en vergeetbaar aan.

 Hoewel dit album wel wat mooie momenten heeft, is dit album voor mij niet de moeite waard om ernaar terug te komen, door 'n enorme tekort aan replay value. Als de productie wat beter was, dan zou "Gedeeld Door Ons" n prima debuutalbum zijn geweest.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5

Uploaddatum: 30 September 2019

"To Pimp A Butterfly" is het 3de studioalbum van rapper Kendrick Lamar, die sinds 2015 hoge ogen gegooid heeft. In dit album geeft Kendrick commentaar op de muziekindustrie, hoe Amerika omgaat met de zwarte gemeenschap, consumentisme en de bendeoorlogen en politiegeweld die hij meegemaakt heeft in zijn geboorteplaats Compton, in de Amerikaanse staat Californië.

 De combinaties van Hiphop, "spoken word", jazz en funk is echt 'n geweldige mix, die nog steeds geldt als één van de beste combinaties in de popmuziekwereld (naar mijn mening). Ook het feit dat de thema's en onderwerpen zo diep en complex zijn, maakt dat het album nog authentieker.

 De songwriting is diepgaand en goed doordacht, dat je soms even naar Genius.com moet gaan om elke zin door te nemen van wat de rapper (en de gastartiesten) proberen te zeggen, wat ook het geval was bij "Illmatic" van Nas (zie de video & recensie hieronder).

 Kendrick is 'n veelzijdige rapper op dit album, doordat hij op steeds andere tonen, tempo's en stijlen kan rappen. Ook de gastbijdrages van de vele gastartiesten zijn top.

 De productie is echt geweldig en je kunt horen dat de nummers 'n bepaalde sound delen, waardoor zij één geheel vormen (zoals dat moet). De jazz en-funkachtige sound complimenteert het optreden ook echt mooi, als 'n boterham met pindakaas en hagelslag (dat is lekker!).

 Het album is maar zo'n 4 jaar oud, maar het zal mij niets verbazen dat dit album in de toekomst bekend zal staan als 'n klassieker in de Hiphop-genre. Zoveel replay value heeft dit album gewoon voor mij en dat is zeker weten de moeite waard.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 10+

Uploaddatum: 28 September 2019

"Illmatic" is het legendarische debuutalbum van East Coast-rapper Nas, die uitgebracht werd in 1994.

 In dit album praat de rapper over zijn ervaringen in de beruchte achterstandswijk Queens in New York, waar veel drugshandel, bendeoorlogen, politiegeweld en criminaliteit plaats vindt, die hij van jongs af heeft meegemaakt.

 "Illmatic" is 'n product van zijn tijd (wat te horen is aan de gehele sound van dit project) die 'n heleboel nummers gesampled heeft om op die manier 'n heleboel andere nummers van te maken. Ook zijn er jazz-invloeden te horen op dit nummer, wat mooi past bij de Hiphop-beats.

 De songwriting is complex en diepgaand, dat je bepaalde zinnen zelfs op 3 manieren kan interpreteren. Het is creatief, maar Nas vertelt natuurlijk ook over het heftige bestaan bij Queensbridge en dat hij zijn vrienden verloren heeft door de heftige dingen die daar gebeurd zijn.

 De optredens van Nas zijn echt geweldig en zijn flow blijft vasthoudend, waardoor de kwaliteit van zijn optreden niet afneemt. De gastbijdrages van AZ en Nas' vader en trompettist Olu Dara zijn ook geweldig op het nummer "Life's a Bitch."

 De muziek en de beats op dit album zijn heerlijk om naar te luisteren en zijn misschien zelfs geschikt voor (bijna) elke gelegenheid om te draaien op 'n evenement of in het openbaar.

 Na 25 jaar weet dit album nog steeds indruk te maken en heeft het 'n enorme hoeveelheid replay value. Iedere Hiphop-fan moet minstens één keer in hun leven naar dit album geluisterd hebben en als dat niet zo 't geval is, dan moeten zij zich schamen en meteen het album kopen. Zo geweldig is dit album!

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 10+

Uploaddatum: 22 September 2019

"Ghostface Killahs" is het 13de studioalbum van rapper en Wu-Tang Clan-lid Ghostface Killah.

 Dit album is 'n throwback naar "Old School" Hiphop en dat is te horen in de toon van dit nieuwe project van de rapper.

 De songwriting is "on point" en het is creatief en slim geschreven. Ook de verwijzingen en woordspelingen zijn top.

 Ghostface's optreden is 'n optreden waarin zijn luide en vloeiende flow 'n hoogtepunt is op dit album. 

 De gastoptredens van Cappadonna, Method Man, Masta Deck, Sun God en Eamon zijn geweldig, maar Harley, Masta Killa en Solomon Childs waren diegenen die iets minder waren in hun gastbijdrages.

 De productie is geweldig en de beats zijn te gek. Ook de gehele sound is heerlijk om naar te luisteren. Jammer genoeg zijn er 'n paar nummers die niet al te best geproduceerd zijn.

 Dit album is 'n liefdesbrief naar de Hiphop-genre uit de jaren 90 en midden 2000's. Dit is 'n album wat, doordat de sound zo oud en bekend klinkt, toch nog fris uit de verf komt. Dit is ook het soort album die elke Hiphop-fan zeker gecheckt moet hebben.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 8+

Uploaddatum: 22 September 2019

"The Nothing" is het 13de studioalbum van de Amerikaanse Nu Metal/Alternative Metalband Korn, waarbij het verlies van Deven Davis, de vrouw van leadzanger Jonathan Davis, 'n hele belangrijke rol speelt.

 Het album klinkt niet alleen heel woest en rauw, maar ook heel emotioneel en van streek, wat passend is voor de toon van dit album i.v.m. het hele thema, waar de band voor gekozen heeft om over te praten.

 De songwriting is rauw en emotioneel en je voelt echt mee met Jonathan, van hoe hij de pijn moet verwerken dat hij zijn vrouw verloren heeft en moeite heeft om verder te gaan met zijn leven.

 Davis' optreden is rauw, agressief en het voelt ook emotioneel aan. Verder is ook te horen dat hij aan het huilen is of dat hij van streek of in de war is.

 De productie en het algehele optreden van de band is iets waar ik 'n beetje gemengde gevoelens over heb. Sommige nummers klinken echt te gek en geven ook 'n goeie optreden, maar bij 'n heleboel nummers heb ik soms het gevoel dat het niet altijd uitwerkt, waardoor ik die specifieke nummers moeilijk kan waarderen.

 Dit album heeft (voor mij) zo'n 5 goeie nummers waar ik naar terug kan komen, van de 13 nummers die op de tracklist staan.

Jammer genoeg is dat niet goed genoeg voor mij om terug te komen voor dit hele project, maar het is denk ik wel de moeite waard om even te checken (als je fan bent van de rock -en/of heavy  metalgenre).

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 6+

Uploaddatum: 16 September 2019

"Love and Compromise" is hét debuutalbum van de Engelse singer-songwriter Mahalia (zij heeft daarvoor 'n album uitgebracht, gek genoeg), waarin de liefde 'n groot thema is op dit project, variërend van (ex-)vriendjes, zelfliefde en relaties.

 Het album voelt aan als 'n bundel van op zichzelf staande nummers, waardoor het project niet als 'n geheel klinkt. Verder klinkt de algehele sound wel lekker, maar zit er niet echt 'n chronologische volgorde in de onderwerpen en verhalen die de zangeres vertelt.

 Mahalia schrijft wat zij denkt en de nummers kunnen herkenbaar zijn voor mensen die in 'n relatie zitten, uit 'n relatie komen of 'n relatie willen. Verder heb ik ook de indruk dat de zangeres nummers geschreven heeft voor 'n (jong) vrouwelijke publiek, dan voor zowel mannen als vrouwen, aangezien ik niet echt 'n verbinding kan maken van wat zij zegt.

 Mahalia zingt goed en haar stem is uniek, in vergelijking van wat ik tegenwoordig hoor. Onder de gastartiesten zijn Burna Boy en Lucky Daye de zwakkere schakels, in tegenstelling tot Ella Mai, Terrace Martin en Hamzaa, die het veel beter doen.

 Ondanks dat de nummers niet mooi met elkaar aansluiten, is de productie wel echt goed. Sommige nummers voelen als R&B-nummers waarmee ik opgegroeid ben tussen eind jaren 90 en 2005, wat heerlijk is om aan te horen.

 Dit album is niet perfect, maar het is zeker de moeite waard om even te checken. Vooral als je hunkert naar de R&B-sound van de vroege 2000's. 

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 7-

Uploaddatum: 14 September 2019

De Nederlandse country, pop -en rockzangeres Ilse DeLange keert terug met 'n nieuw soloalbum, waarin zij "full country" gaat, die ook nog eens geproduceerd is door T-Bone Burnett, 'n grootheid in de Amerikaanse muziekindustrie.

 Het album praat vooral over liefdesverdriet, eenzaamheid en frustratie in de liefde en ook in de toon is te horen dat dit project somber en duister aanvoelt. 

 Het album houdt zich vast aan één stemming, waarbij je (bijna) van verveling in slaap kunt vallen en er is amper afwisseling te horen in de productie en de onderwerpen.

 De songwriting is mooi geschreven, maar het blijft zich te veel vasthouden aan die hele sombere onderwerpen en thema's, waardoor het project ook 'n beetje eenzijdig wordt.

 Ilse zingt geweldig, hoewel zij niet haar hoge uithalen gebruikt voor 'n beetje power.

 De productie is echt het grote probleem van dit album. Het is net alsof de nummers op dezelfde toon en wijze in elkaar gezet zijn en het voelt ook nog eens langdradig aan. 

 Ik ben heel erg teleurgesteld nadat ik dit album geluisterd heb. Het mist variatie, 'n soort van "persoonlijke ontwikkeling", 'n verhaal waarmee je de luisteraar geboeid kan houden. Maar bij 'n goed album hoort 'n goed optreden én goeie productie. "Gravel & Dust" heeft het één, maar niet het ander.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 3+/4-

Uploaddatum: 5 September 2019

"2 Borden, 1 Tafel" is hét debuutalbum van rapper en SBMG-lid Chivv, waarmee hij praat over zijn onzekerheden, zijn persoonlijke worstelingen en (natuurlijk) zijn succes, roem en hoeveel vrouwen hij om de vinger weet te winden.

 Het album is precies wat je kunt verwachten van 'n modern, Nederlandstalige Hiphop-artiest en brengt voor de rest niets nieuws en fris op de tafel, zowel in de onderwerpen als in de productie.

 De songwriting spring van hak op de tak doordat Chivv zijn persoonlijkere nummers afwisselt met feest -of opschepnummers en het is vaak niet goed doordacht en gemakzuchtig geschreven.

 Chivv's opent het album zonder autotune te gebruiken op het openingsnummer "2 BORDEN, 1 TAFEL", maar daarna valt hij erop terug. Ook is hij niet om aan te horen als hij op sommige nummers gaat schreeuwen.

 De 12 gastartiesten die te horen zijn op dit project wisselen in kwaliteit in hun optredens, waarvan Ayden en Zefanio de enige goeie artiesten zijn die de beste gastbijdrages op dit album hebben.

 Elke nummer voelt aan als 'n los project die toevallig naast elkaar afgespeeld worden (ofwel als 'n soort afspeellijst), dan als 'n album die 'n geheel vormt. De productie is rommelig, wisselt heel erg in de stijlen en vullen elkaar niet mooi aan, wat zeker niet gek is doordat er 10 producenten betrokken zijn geweest bij het maken van dit album.

 Ik had vrij hoge verwachtingen van Chivv, nadat hij het nummer "Expose The Game" (met Tabitha) uitgebracht heeft, maar het ergste is nog wel dat het eerdergenoemde nummer niet op dit album staat. Dit album is geen goed debuut voor Chivv, vind ik.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 1+/2-

Uploaddatum: 31 Augustus 2019

"Lover" is het 7de studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Taylor Swift, die tevens geldt als het 1ste album bij haar nieuwe label Republic Records, sinds zij in November 2018 het label Big Machine verlaten heeft.

 In dit album praat Taylor over hoe verliefd zij is op haar huidige vriend Joe Alwyn, haar onzekerheden in de liefde, de haat die zij krijgt van critici en "trolls" en praat zij over hoe zij hoopt dat haar moeder zal genezen van kanker.

 Het album is voor het overgrote deel erg afhankelijk van synthesizers, wat voor oververzadiging zorgt en het niet interessant maakt.

 Taylor schrijft haar teksten op directe, maar ook sprookjesachtige wijze. Helaas zijn er ook momenten dat Taylor over dingen praat waar zij zich eigenlijk niet druk om hoeft te maken (wat zij wel doet). Maar de liedjes van hoe verliefd zij is op haar huidige vriend is wel leuk om te lezen.

 Taylor zingt prima, vooral in het nummer "Soon You'll Get Better." Maar in het nummer "ME!" is ze moeilijk om an te horen.

 Gastartiesten Dixie Chicks en Brendon Urie (van Panic! At The Disco) zijn ook te horen op dit album. De eerstgenoemden zingen op de achtergrond op "Soon You'll Get Better", maar hebben voor de rest geen grote rol. Brendon Urie klinkt prima, naar heel veel stelt zijn optreden ook iet voor.

 De productie is vaak wisselend in de kwaliteit en het feit dat het album voor het overgrote deel zo synthetisch, zorgt er ook voor dat dit project langdradig en saai overkomt. 

 "Lover" heeft zo z'n leuke nummers en minder leuke nummers, maar 18 nummers op één album, die ook nog eens 1 uur duurt is voor mij al te veel van het goede. Als de mindere nummers van dit album gehaald werden, dan zou dit nog 'n prima album kunnen zijn en zou het beluisteren van dit project geen enorme klus voor me zijn geweest.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5-/5

Uploaddatum: 24 Augustus 2019

"Blinded by the Light" is 'n komedie-drama die zich afspeelt in het midden van de jaren 80 in het Engelse plaatsje Luton, in 'n periode waarin Margaret Thatcher toendertijd premier van Engeland was, waar toenemende werkloosheid en racisme in het dagelijkse leven voorkwam.

 Het verhaal gaat over tienerjongen Javed die graag gedichten schrijft, maar 'n strenge vader heeft die 'n ouderwetse houding in zijn familie heeft. Wanneer hij de muziek van Bruce Springsteen ontdekt, verandert zijn leven voorgoed en gaat hij zich meer inzetten om gedichten te schrijven en groeit hij uit tot 'n heel ander persoon. Het verhaal wordt mooi verteld en het heeft mij niet verveeld.

 Het acteerwerk, vooral van de hoofdrolspeler, is echt geweldig en er zijn ook 'n paar andere acteurs die goed spelen.

 Op sommige momenten is de timing niet altijd passend wanneer er opeens 'n liedje van "The Boss" gedraaid wordt, waardoor de film "out of place" raakt. Als het 'n musical was, dan zou het wel kunnen werken.

 Het bewerken en de visuele effecten zijn niet al te geweldig, want dan heb je ineens 'n moment alsof er 'n hele periode van tijd overgeslagen wordt en zie je ook de songteksten van liedjes van Springsteen verschijnen, wat afleidend kan zijn.

 "Blinded by the Light" is 'n leuke, goeie film die geïnspireerd is op de memoires van 'n journalist die enorm fan is van "The Boss" en ik heb geen moment spijt gehad dat ik  mijn tijd en geld besteed heb om deze film te kunnen zien.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 8+

Uploaddatum: 20 Augustus 2019

"Atonement" is het 8ste studioalbum van de Amerikaanse metalcore-band Killswitch Engage, waarin de band praat over woede, frustratie, verdeeldheid en hun politieke commentaar deelt.

 Hoewel metalcore 'n mengelmoesje is van metal en hardcore punk, zou dit op papier 'n supertoffe combinatie moeten zijn. Jammer genoeg is de sound op dit album tegenvallend en voelt het aan als tijdverspilling, dan als 'n ervaring die fris, vernieuwend en gaaf klinkt. 

 De songwriting is niet slecht, maar ik heb zo het gevoel dat ik het beter gezien heb bij andere artiesten en bands.

 Jesse Bleach, de zanger van de band, deed het prima met het zingen (en grunten), maar door de tegenvallende productie voelt zijn optreden cliché en saai aan.

 De productie is wisselvallig, waardoor ik moeite had om volledig van dit album te kunnen genieten. De nummers met de gastartiesten erbij zijn de beste nummers van dit project, maar het is voor mij niet genoeg om dit album geweldig te kunnen noemen.

 Dit album is niet slecht, maar je hebt wel het idee dat de band wel veel beter kon doen dan wat zij geleverd hebben op dit album. En ik bedoel echt VEEL beter. Als je het hele project afgeluisterd hebt, dan ben je toch wel stiekem blij dat het voorbij is en dat is 'n heel slecht teken nadat je 'n album beluisterd hebt (al helemaal als je 'n enorme muziekliefhebber bent net als ik).

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 4

Uploaddatum: 16 Augustus 2019

"We Are Not Your Kind" is het 6de studio-album van de Amerikaanse Heavy Metal/Nu Metalband Slipknot, die na 5 jaar stilte terugkeert.

 Het album gaat vooral over de depressie van zanger Corey Taylor, hoe hij ermee omging en wat voor effect het had voor zijn omgeving. In dit album wordt, volgens bronnen, wordt er 'n beetje geëxperimenteerd met het geluid van de band, maar voor het overgrote deel blijft de band trouw aan de agressieve, chaotische en ruige sound waar ze bekend om staan. En weet je wat, het verloopt helemaal prima zo.

 De songwriting is duister, triest en agressief, wat begrijpelijk is, hoe het inhoudelijk goed past bij het algemene geluid en thema van de band en dit album.

 Corey Taylor is badass met zijn schreeuwerige zang, maar er zijn ook momenten dat hij wat gevoeliger en menselijker kan zijn op bepaalde nummers. 

 De band doet het ook super met de ruige gitaarrifs, de flitsende drums en de dreunende percussie. Ook zijn er 'n paar interludes te horen, waarvan eentje net lijkt op 'n liftdeuntje. Er zijn 'n paar nummers niet al te best klinken, maar dat tast de gehele kwaliteit van het album niet te veel aan.

 Dit is 'n album waar je meerdere malen geluisterd moet hebben om het te kunnen waarderen. Verder is het ook niet voor watjes en voor personen die zelfs Within Temptation te ruig vinden (ja serieus, er zijn mensen die dat vinden. Valt reuze mee). Dit album is 'n badass adrenalinestoot die je laat headbangen en misschien in 'n "mosh pit" laat meedoen (wees wel voorzichtig als je dat doet. Je kunt gewond raken).

Score van Wesley (op schaal va 1- tot 10+): 9-/9

Uploaddatum: 14 Augustus 2019

"Inspired by True Events" is het 3de studio-album van de Amerikaanse zangeres, songwriter, actrice en producente Tori Kelly en dit album zou haar meest kwetsbare muziek bevatten, waarin zij over haar leven en die van haar dierbaren praat.

 Dit album is 'n pop, R&B, soul -én gospelalbum in één. Het is in genres en stijlen veelzijdig, terwijl er alleen maar 'n akoestische gitaar, 'n zachte drumspel, piano en strijkorkest gebruikt zijn op dit hele album.

 De songwriting is mooi en het omschrijft op prachtige wijze hoe Tori zich voelt, ook al praat zij tegen haar vader die niet wilt dat zij trouwt, over haar jeugd of haar liefdevolle woorden spreekt naar haar overleden grootvader. Er zit zat emotie in de tekst, waardoor je jezelf in dit soort situaties kan herkennen, waar we wel eens mee te maken (zullen) hebben.

 De zang van Tori is ongelofelijk. Zij zingt met passie, overtuiging, kracht en karakter, zelfs als ze zingt op slomere of wat meer upbeat-nummers. Verder wordt zij ook ondersteund door 'n achtergrondkoor en 'n gospelkoortje.

 De productie is ook prachtig en ook de muziek weet je in het hart te raken. Van hoe het allemaal samengesteld is tot de optredens van de betrokken muzikanten.

 Dit is het soort album die steeds beter en beter wordt, elke keer als je er naar luistert. Het betovert je vanaf de 1ste noot van het 1ste nummer en zelfs tot het eind verveelt dit album niet, zelfs als er geen swingende nummers erop zitten. Dit is het soort album die je meteen moet kopen of vaker moet gaan streamen op Spotify, want dit album is gewoon 'n meesterwerk.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 10/10+

Uploaddatum: 9 Augustus 2019

"The Return of House Music" is hét debuutalbum van de Nederlandse dj-formatie Moksi, bestaande uit Sam O Neall en MC D.MC. 

 Dit is album is 'n typisch feestalbum voor diegenen die zijn/haar brein uitzetten, zichzelf lam willen drinken en helemaal los gaan. Het is voor de rest niet origineel of innovatief, wat het album hierdoor cliché maakt.

 Qua songwriting zouden nummers over (je raadt het) feesten, de liefde en opscheppen gaan. Het is van nature niet diepgaand, maar het is te verwachten van 'n project uit de EDM-genre. 

 De optredens van de gastoptredens zijn "hit or miss." Sommige gastartiesten maken met hun bijdragen 'n nummer geweldig om naar te luisteren en de anderen verpesten het hele nummer. Ook zouden sommige nummers beter werken als het bij instrumentale nummers gebleven was. 

 De productie is ook "hit or miss", waardoor dit project eronder lijdt. Er zijn nummers die goed beginnen, maar uiteindelijk 'n slechte beatdrop hebben of later in het nummer onluisterbaar worden. Maar er zijn ook nummers die wel tof zijn om naar te luisteren.

 "The Return of House Music" is 'n sterke poging van het duo om hun debuut te maken, maar in de uitvoering slaan zij op sommige momenten de plank mis en wordt het moeilijk om van dit album te kunnen genieten. Als Moksi bepaalde dingen beter aangepakt had, dan zou dit wel 'n tof Future Bass/Trap-album kunnen worden waar je geen genoeg van kan krijgen.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 3+/4-