2021

2017

3

Uploaddatum: 29 Juni 2019

"Yesterday" is 'n film geregisseerd door Danny Boyle en in die film spelen Himesh Patel, Lily James en Ed Sheeran (dit is geen grap). De film gaat over Jack (Patel), 'n vakkenvuller die in zijn vrije tijd muzikant is en hoopt dat hij ooit succes zal boeken, met vergeefse resultaten. Wanneer hij 'n ongeluk krijgt, wordt hij wakker in 'n realiteit waar The Beatles, de meest invloedrijke en succesvolste band aller tijden, nooit bestaan heeft en niemand ooit van hun liedjes gehoord heeft.

 Het idee van de film is interessant, maar er wordt niet heel veel mee gedaan. In de film is Jack, als hij de liedjes van eerdergenoemde band naspeelt, diegene die 'n muzikaal fenomeen wordt en 'n leventje leidt van 'n popster (door te frauderen). Dit is 'n soort scenario die je in veel films gezien moet hebben, waardoor de film onorigineel overkomt. Verder focust de film zich te veel op de relatie tussen Jack en Ellie (James), die tevens dient als 'n vriendin/(oud-)manager van de hoofdpersoon. Het zou veel interessanter zijn als we in de film op zoek zouden gaan naar de "Fab Four", maar we krijgen uiteindelijk 'n romantische dramafilm (waar ik niet om gevraagd heb).

 Kortom: Het verhaal is niet sterk en verkent ook niet verder van wat voor impact het zou hebben voor de wereld als The Beatles niet bestaan zouden hebben.

 Het acteren is niet super overtuigend, maar het is zeker weten niet slecht. Er zijn ook momenten dat de film grappig probeert te zijn, maar de grappen laten je niet in de lach schieten. 

 "Yesterday" heeft 'n heel tof en interessant idee en het kan 'n fenomenale film zijn, maar het speelt te veel op safe en houdt zich te veel bezig met de suffe grapjes, de "romantiek" tussen Jack en Ellie en het afspelen van de liedjes van The Fab Four.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 4

Uploaddatum: 25 Juni 2019

De Amerikaanse zangeres Madonna, die jarenlang bekend staat als de "Queen of Pop", keert terug met haar 14de studioalbum "Madame X" in haar ellenlange muziekcarrière. In dit album speelt zij de gelijknamige personage, die 'n enorm CV zou hebben.

 Madonna experimenteert met haar muziek door wat nieuwe dingetjes uit te proberen en gebruikt zij, vaker dan nodig is, vocoders en autotune om het album 'n moderne twist te geven. Ook zijn er 'n paar nummers die (gedeeltelijk) in het Spaans en Portugees gezongen worden. Op zich kan dit op papier werken, maar hier en daar gaat het mis.

 Qua onderwerpen en thema's spreekt de zangeres zich uit over haar sociale/politieke standpunten en waar zij zich voor inzet. Op zich niks mis mee, aangezien je hiermee 'n interessant album kan maken.

 Door de onderwerpen en thema's kun je hele interessante teksten schrijven, maar in de songwriting bij de Spaans/Portugees gezongen nummers wordt de plank flink misgeslagen. De songwriting is zo af en toe "Hit or Miss" als je er iets verder erop in gaat.

 Madonna kan geweldig zingen, maar doordat zij de vocoders en autotune zo vaak gebruikt ruïneert het de nummers en lijdt de kwaliteit van dit project hieronder.

 De gastartiesten zijn ook niet geweldig en ik denk dat de Queen of Pop beter 'n solo-album had kunnen maken (zonder gastartiesten).

 De productie is ook "Hit Or Miss", want zo zijn er 'n handvol goeie nummers en 'n handvol minder goeie nummers. De rest voelt vergeetbaar aan of de productie van de overige nummers rammelt aan alle kanten.

 Dit album is niet slecht, maar het is zeker niet geweldig. Madonna kan goeie nummers maken, als zij en de producenten de dingen anders hadden aangepakt of beter niet gedaan hadden. Jammer genoeg schoot "Madame X" op veel gebieden tekort bij mij.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5/5+

Uploaddatum: 16 Juni 2019

De Nederlandse rapper en voormalig Yellow Claw-lid Bizzey heeft sinds korte tijd zijn 2de studioalbum uitgebracht, die hij naar zijn overleden hond "Tido" vernoemd heeft en waarin hij zijn gevoelige kant laat zien.

 Jammer genoeg is dit album precies wat je van Bizzey kan verwachten. In dit album praat hij (meerdere malen) dat hij seks wilt of seks heeft met andermans vriendin. Qua originaliteit heeft dit project ook weinig te bieden.

 De songwriting is vreselijk. Zinnen en woorden worden herhaald om de nummers (op oppervlakkige wijze) catchy te laten klinken en er zijn zo hier en daar wat stomme zinnen te vinden die niet slim of goed geschreven zijn.

 Bizzey kan in zijn optredens irritant of zelfs onluisterbaar overkomen doordat hij zingt (met autotune) of met 'n irritant stemmetje gaat rappen, zingen of praten. De gastartiesten zijn al helemaal geen stuk beter dan de hoofdartiest zelf.

 De productie is net zo vreselijk als de songwriting. Het is gewoon slecht.

 Ik wou graag dit album leuk vinden, maar jammer genoeg voelt dit album aan als 'n "fabrieksalbum", die zonder passie, plezier, energie en kwaliteit gemaakt is. Als je meer wilt weten, dan raad ik aan om het filmpje links te gaan bekijken.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 1+

Uploaddatum: 11 Juni 2019

Het postuumalbum "TIM" van de overleden Zweedse dj Avicii is sinds 'n tijdje uit, maar ondanks het 'n emotioneel project is heb ik zat problemen met dit album.

 De dj wilde 'n andere kant op gaan met de productie (wat op zich niet per se 'n probleem is), maar het feit dat er producenten en gastartiesten aan zijn werk hebben gezeten is naar mijn gevoel onethisch en respectloos (de opbrengst van dit album gaat naar 'n non-profitorganistatie, maar het label van de dj zou misschien mee willen profiteren). Ook qua sound is het album doorsnee, tegenvallend of zelfs onluisterbaar.

 De songwriting is hartverscheurend, maar in 'n paar nummers komt de emotie niet over (bij nummers als "SOS" en "Tough Love"). Toch heb je het gevoel alsof je Avicii's gedachten en gevoelens aan het lezen bent.

 Een groot deel van de gastartiesten hebben optredens die niet in je hoofd blijven zitten of niet helemaal goed passen op dit album (om verschillende redenen).

 Ik wou dit postuumalbum zo graag geweldig vinden, maar dit is niet het album die ik als fan van de dj in gedachte had. Niet alleen omdat het album niet geweldig klonk, maar ook omdat Avicii niet de kans heeft om het album aan te passen of te verbeteren. Als hij meer rust, tijd en hulp om zich heen zou hebben, dan zou hij misschien 'n beter album uitgebracht hebben en 'n heel mooi leven hebben kunnen leiden.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 2+/3-

Uploaddatum: 26 Mei 2019

"Rocketman" is 'n muzikale, fantasierijke biografische film over het vroege leven van muzieklegende Elton John van hoe hij van jongs af 'n succesvolle artiest wordt.

 Het verhaal dat verteld wordt is mooi en aangrijpend, maar er zijn ook momenten dat er wat "plot holes" aanwezig zijn, dat het hele verhaal door de 2,5 uur durende film gejaagd wordt, dat er dingen veranderd zijn of dat er dingen ontbreken, die misschien belangrijk zijn in het verhaal. Dit is op zich wel jammer, want dan krijg je 'n betere indruk van Johns hele leven.

 Er wordt goed geacteerd in deze film. Hoofdrolspeler Taron Egerton steelt de show als Elton John met zijn overtuigende acteerwerk. De acteurs die Johns ouders spelen doen het ook overtuigend goed, de rest van de cast doen het ook prima. Soms is het niet echt topkwaliteit acteren, maar het kan ermee door.

 Egerton zingt fantastisch in deze film en hij is, naar mijn mening, de beste zanger. De rest van de cast zingt niet zo sterk zoals de hoofdrolspeler het deed. De muziek is ook mooi en er zullen voor de fans van Elton John nummers tussen zitten waar ze zeker geen genoeg van zullen krijgen.

 "Rocketman" is 'n leuke film, maar het heeft (net als "Bohemian Rhapsody") ook z'n issues. Moet je deze film gaan checken? Absoluut? Is het dan meteen een slechte film? Nee hoor. Het enige wat ik verder nog kan zeggen is: Ga zelf de film checken als ie in de bios draait en vorm jouw eigen mening, want alles wat ik in deze recensie zeg (zelfs in de video links) is ook puur mijn eigen mening.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 6

Uploaddatum: 24 Mei 2019

Na 10 jaar keert de Duitse Heavy Metalband Rammstein eindelijk weer terug met 'n gloednieuw album. 

 In dit album praat zanger Till Lindemann over zijn gemengde gevoelens voor zijn geboorteland, vanwege de duistere geschiedenis waar Duitsland berucht om staat, over hun leven toen de bandleden nog in Oost-Duitsland woonden en (zoals je al gewend bent) veelal taboe-onderwerpen.

 De band brengt niet alleen wat nieuws en fris op de tafel met dit nieuwe project, maar zij geven ons weer hun vertrouwde geluid wat we waarderen van de band, wat Rammstein ook zo tof maakt.

 De songwriting is poëtisch, maar ook complex waardoor je de nummers op verschillende wijzen kan interpreteren.

 Till zingt geweldig op dit album, hoewel hij op nummers als "AUSLÄNDER" en "PUPPE" zijn mindere momenten heeft.

 De muziek is echt tof, hoewel sommige nummers bijna op 'n house-nummer willen lijken (denk maar aan "RADIO" en "AUSLÄNDER"), waardoor de productie op die nummers nogal rommelig kunnen klinken.

 Dit album is 'n sterke comeback-album van de band, maar op objectief gebied is dit nummer niet zo sterk als "Rosenrot" en "Mutter" (die ik beschouw als de 2 beste albums van Rammstein), maar wel veel beter dan hun voorgaande project "Liebe ist für alle da." Het is goed om onze Duitse vrienden weer terug te hebben, want dit nieuwe album heeft zat replay value en je hebt er veel plezier mee.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 7/7+

Uploaddatum: 17 Mei 2019

De R&B-zangeres Ciara keert terug met "Beauty Marks", haar eerste album van haar eerste eigen label (die toevallig ook Beauty Marks heet) en in dit album kun je horen dat de zangeres leert van haarzelf te houden en haarzelf aanmoedigt om positief door het leven te gaan.

 Hoewel dit allemaal mooi en positief klinkt, het album is ondanks dat 'n "mixed bag", doordat sommige nummers de ene keer doorsnee of vergeetbaar zijn en de andere keer leuk en origineel. Ook heb je het gevoel dat je naar nummers luistert die uit de 2000's gekomen zijn (wat op zich niet erg is, maar als je 'n "oude" sound wilt gebruiken, dan moet je er wel 'n frisse draai eraan geven).

 De songwriting is de ene keer goed en mooi en de andere keer niet zo goed, nogal gemakzuchtig, het brengt de boodschap niet goed over of verwoordt het niet op de goede manier.

 Ciara zingt goed, maar er zijn ook momenten dat zij als 'n "mompelrapper" klinkt (wat gewoon moeilijk is om aan te horen).

 Gastartiesten Macklemore, oud-Destiny's Child-lid Kelly Rowland en Tekno doen het ook niet geweldig op het album.

 De muziek is net als de songwriting en de optredens van Ciara (en de gastartiesten) wisselvallig. Bij 'n paar nummers heb je het gevoel dat je opeens 'n Migos-nummer hoort en dan ineens 'n nummer van rapper Cardi B, wat heel erg "out of place" is voor 'n R&B-zangeres als Ciara.

 Het album kon 'n goeie R&B-album zijn, maar doordat er 11 producenten en 22 songwriters betrokken geweest zijn bij het ontstaan van dit album is het 'n tegenvallende rotzooi geworden. Het album heeft wel 4 mooie en leuke nummers, maar voor de rest kijk ik niet meer naar dit album om.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 4

Uploaddatum: 6 Mei 2019

Rapper Kempi keert terug met 'n gloednieuw album die hij aandraagt aan zijn overleden oom en reflecteert hij terug naar zijn leven en de fouten die hij gemaakt heeft.

 Hoewel dit veelbelovend klinkt, de productie en de optredens van Kempi en de gastartiesten zijn de factoren die ervoor zorgen dat het album 'n duikvlucht neemt in de kwaliteit. Er zijn momenten dat Kempi als 'n doorsnee "mompelrapper" klinkt, zingt en op 'n paar nummers aan het schreeuwen is en sommige gastartiesten doen het prima en sommige niet (Vooral Wende is dé gastartiest die niet om aan te horen is).

 De songwriting is prima, maar er zijn ook zat stukken die niet geweldig geschreven zijn.

 De muziek is afwisselend, maar niet dat het echt geweldig is. Als je het album van begin tot eind afluistert, dan merk je wat voor rommeltje het album is.

 Ik wou graag dit album leuk vinden, maar dit project is 'n slordige, onvasthoudende en (soms) onluisterbare rotzooi en zonder twijfel hét zwakste Kempi-album die de rapper uitgebracht heeft.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 2/2+

Uploaddatum: 29 April 2019

"Du Zoon" is het allereerste studioalbum van de in Noord-Brabant geboren rapper Kempi, waarmee hij zijn debuut maakt (zelfs als hij één van de meest controversiële rappers is van Nederlandse bodem).

 In dit album praat hij over de problematiek in achterstandswijken, de duistere geschiedenis van Nederland tijdens de koloniale periode, criminaliteit en de politiek in het land. Verder reflecteert hij ook over zijn eigen fouten en ervaringen, waarmee hij vaak in de nor belandt en eruit gaat (en dat deze cyclus zichzelf blijft herhalen tot op de dag van vandaag) en hij hiermee z'n menselijke kant laat zien.

 De songwriting is sterk, complex, intrigerend, maar soms ook triest of hoopvol en dat is ook één van de krachten op dit album.

 Kempi klinkt sterk en overtuigend, ondanks zijn binnensmondse  rap en de gastartiesten deden het ook echt geweldig (behalve Sjaak op "Leven Van De Faam", met dat nummer had ik echt moeite om er naar te luisteren)

 De productie van de Amsterdamse productietrio SoundG8 is fenomenaal, waarbij je niet een doodgewone Hiphopalbum hoort, maar 'n album die de ene keer episch, dramatisch, huiveringwekkend, gevoelig of zelfs zacht kan klinken.

 Dit album is zonder twijfel één van de beste Hiphopalbums uit Nederland en (heel misschien) één van de beste Nederlandse muziekalbums aller tijden. Een echte aanrader, dit album!

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 10+

Uploaddatum: 19 April 2019

Het "Mystery Repeats"-album van Pete Philly & Perquisite is 12 jaar na release waarschijnlijk te beschouwen als één van de beste Nederlandse Hiphop-albums die ik ooit gehoord heb. 

 In dit album is Pete reflecterend op zijn jeugd, zijn passie voor muziek en geeft hij ook zo hier en daar wat levenslessen om ons wat bij te brengen. 

 De songwriting van Pete Philly is fantastisch en wat je graag wilt zien in 'n Nederlands Hiphop-album. Ook rapt en zingt hij fantastisch, wat heerlijk is om te horen.

 De productie, waar Perquisite de verantwoording voor neemt, is fenomenaal. Je hoort niet alleen Jazz-invloeden, maar zo is er ook muziekinvloeden van andere landen en culturen te horen, wat het album zoveel veelzijdiger en interessanter maakt.

 Het album heeft niet alleen replay value, maar zet (naar mijn gevoel) dé gouden standaard voor hoe Nederlandse albums zouden moeten zijn (in kwaliteit). Dit is 'n album waar je trots op kan zijn, van 'n Hiphop-groep waar je trots op kan zijn (uit ons koude, kleine kikkerlandje). 

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 10

Uploaddatum: 4 April 2019

"WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO" is hét debuutalbum van de Amerikaanse popzangeres Billie Eilish en... man, wat 'n album is dit. Al helemaal van iemand die nog 17 jaar oud is.

 Het album bevat o.a. thema's/onderwerpen over ingewikkelde relaties, depressie en zelfs zelfmoord (het is triest, dat weet ik. Maar de nummers zijn grotendeels gebaseerd op gevoelens, gedachtes en ervaringen van Billie). Hoewel het hele complexe of zelfs duistere onderwerpen zijn om hierover te praten, past het wel goed bij de toon van het hele album.

 De songwriting is zo diep en complex, dat het net lijkt alsof je 'n konijnenhol inkruipt. Want de ene keer is dan 'n verwijzing naar iets anders of is juist bedoeld om metaforisch opgevat te worden en dat blijf je nog tegenkomen.

 Billie zing met 'n fluistertoon, maar op de een of andere manier past het wel goed bij de muziek op het album. De muziek is heel afwisselend, dat ervoor zorgt dat het album interessant blijft en het complimenteert ook de zang van Billie goed. Het jammere is, is dat nummers als "when the party's over" en "8" de zwakste nummers op dit album zijn, maar gelukkig is 'n meerderheid van de nummers op het album wel geweldig om naar te luisteren.

 Dit album zou waarschijnlijk één van de beste albums van 2019 kunnen zijn. Het is heerlijk om naar te luisteren en het heeft nog eens replay value. Het zou kunnen dat je meer dan één keer naar dit album moet luisteren, om dit project beter te kunnen waarderen. "WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO" is gewoon kunst. 

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 9-

Uploaddatum: 18 Maart 2019

"Flourish" is het 2de studio-album van de Nederlandse indiepopband RONDÉ, sinds 2 jaar na hun debuutalbum.

 Het album gaat 'n wat meer elektronische/syntetische pop-kant op en er zijn (overduidelijke) invloeden te horen uit de 80's en de 90's. Op zich is het niet slecht, maar het album houdt zich te veel vast aan die sound en de gitaren en drums lijken voor het overgrote deel afwezig op dit project.

 In de songwriting kun je merken dat de tekst nogal herhalend of vaag geschreven is en op bepaalde nummers zijn de coupletten erg kort. Ook heb je het gevoel dat er context ontbreekt, als je de tekst naleest (de songwriting is gedaan door 7 mensen)

 Zangeres Rikki Borgelt zingt prima, maar door de muziek kan zij niet veel doen om op 'n veelzijdige wijze op te treden op dit album. De muziek is voor bijna 90 á 95 procent 80's/90's-achtig en hierdoor klinkt het album eenzijdig.

 Dit album heeft 12 nummers, maar uiteindelijk heeft de band het voor elkaar gekregen dat ik van die 12 slechts 3 nummers goed vind (en 1 niet goed). Ik had veel beter verwacht van de band.

Score van Wesley (op schaal va 1- tot 10+): 5-

Uploaddatum: 15 Maart 2019

"Sucker Punch" is hét debuutalbum van de Noorse synthpop-zangeres Sigrid. Het nummer praat over de liefde en over de persoonlijke ervaringen en gedachtes van de 23-jarige zangeres.

 Het album is niet alleen leuk, maar ook creatief en origineel (iets wat ontbreekt in popmuziek anno nu). Er is genoeg variatie in muziekstijlen, wat voorkomt dat dit album eenzijdig wordt.

 De songwriting is geschreven alsof Sigrid 'n oude ziel is (dat bedoel ik op 'n positieve manier), waardoor we haar als persoon én zangeres beter leren kennen. In het nummer "Basic" vraagt zij aan haar partner of zij "basic" mag zijn bij hem, wat ik vaag vindt.

 De zang van Sigrid is niet alleen goed, maar door haar (soms) krakerige stem springt zij wel uit de verf in tegenstelling van andere zangeressen die anno nu populair zijn.

 De productie is top notch en is heerlijk om naar te luisteren, maar het nummer "Business Dinners" is slordig in de productie wat het moeilijk maakt om dit nummer leuk te kunnen vinden.

 Het album heeft replay value en het is het soort album die je niet alleen onvergetelijk is, maar je ook (soms) aanzet om lekker te kunnen dansen op de swingende nummers op dit album. Wat een debuut...

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 8+

Uploaddatum: 10 Maart 2019

"Danger Days", het 3de EP van de Nederlandse EDM-groep Yellow Claw is 'n verzameling van energieke, swingende, snelle, krachtige en hardbonkende nummers die je geen ademruimte geven om 'n pauze te kunnen nemen van het dansen.

 Dit project is 'n enorme verbetering in tegenstelling tot hun recente album "New Blood", maar er zijn 'n paar nummers die niet goed geproduceerd zijn en daardoor 'n aanval op je oren (en je geestelijke gezondheid) zijn. 

 Al en al, dit is waarschijnlijk het beste werk van Yellow Claw tot nu toe, maar ze moeten zichzelf blijven verbeteren om de goede richting aan te houden met hun muziek.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 6-

Uploaddatum: 3 Maart 2019

"HIT-SIG" is het 2de EP van zangeres Tabitha waarin zij praat over vriendschap, liefde, relaties en flirten en sjansen.

 Dit project is 'n leuke reggaetón/afrobeat-EP dat 'n lach van plezier en positiviteit op je gezicht tovert en zelfs aanzet om lekker te kunnen dansen op de dansvloer.

 Deze EP is niet echt origineel vanwege de beats en de songwriting is niet complex of iets wat je aanzet om aan het denken gezet te worden, maar vanwege het feit dat het zo simpel is (en de muziek en optredens op deze EP goed zijn) maakt het dit project zo leuk. 

 Tabitha zingt heerlijk en zelfs gastartiest Jayh is ook leuk om te horen. Helaas zijn andere gastartiesten als Poke, Rolf Sanchez en Latifah niet zo sterk als Tabitha zelf is.

 De muziek is echt leuk om naar te luisteren en deze EP weet hoe het reggaetón en afrobeat goed moet doen, wat het daarom 'n plezier maakt om naar te luisteren.

 Er worden nog steeds op de dag van vandaag nog steeds popnummers uitgebracht die gebruik maken van 'n reggaetón -of afrobeat (waardoor het gewoon saai wordt om die beat steeds terug te blijven horen), maar Tabitha heeft met "HIT-SIG" er voor gezorgd dat, als je de muziek goed uitvoert en mixt, dat het ook goed zal worden. De volgende keer wil ik wel wat meer variatie horen in de nummers van Tabitha, maar deze EP is zeker de moeite waard

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 7+

Uploaddatum: 26 Februari 2019

"Head Above Water" is het 6de studio-album van de Canadese zangeres Avril Lavigne na 'n pauze van 5 jaar, waarvan de belangrijkste reden het feit is dat zij aan de ziekte van Lyme heeft geleden, waarvan zij bijna aan overleden is.

 In dit album praat de zangeres over hoe zij geleden heeft aan haar ziekte, over haar relaties en dat zij sterker is geworden nadat zij genezen is van de ziekte van Lyme. Op zich lijkt dit allemaal hele mooie onderwerpen voor dit album, maar zelfs op dit album gaat er wat mis.

 De songwriting is prachtig op 'n paar nummers en bij andere nummers is het soms suf of ongemakkelijk, alsof Avril 'n jong publiek aan probeert te trekken door hipper over te komen.

 Avril zingt mooi door het hele album, maar de productie van de muziek is wisselend. In het ene nummer horen we 'n kunstmatige beat in 'n slow jam-nummer, dan 'n nummer dat bijna op Gwen Stefani's "Hollaback Girl" wilt lijken en dan 'n akoestisch nummer. Maar er zijn ook krachtige piano-ballads te horen op dit album.

 "Head Above Water" is niet de comeback-album die ik van Avril verwacht had. Ik snap dat zij 'n tijdje ziek is geweest, maar sommige beslissingen op dit album werken gewoon niet. De nummers die ik mooi vind zijn ook echt mooi, maar dat is niet genoeg om dit album 'n technisch hoogstandje te noemen.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5+

Uploaddatum: 16 Februari 2019

"thank u, next" (vernoemd na één van de meest recente hits van de afgelopen tijd) is het vijfde studio-album van Ariana Grande waarbij zij haar kwetsbare en gevoelige kant laat zien, na alles wat zij meegemaakt heeft in de afgelopen paar jaar.

 Je kunt in de teksten ook zien hoe Ariana zich uit en je begint medelijden met haar te krijgen met wat al die gebeurtenissen in de afgelopen jaar met haar gedaan hebben. Ook zijn er ook wat nummers die ik niet vind passen bij de toon, de richting en thema's waar dit album voor wilt gaan. De ene keer hoor je 'n nummer over het hebben van 'n "friends-with-benefits"-relatie, het hebben van "goedmaakseks" na 'n ruzie met haar vriend en de andere keer over hoe zij opschept over haar bezittingen (*kuch kuch* "7 rings" *kuch kuch*).

 Ariana zingt prachtig in de liedjes die ik mooi vindt, maar er zijn ook nummers waarbij zij rapt of als rapper probeert over te komen, wat ik ook "out of place" vindt van haar en het album. 'n beetje rappen kan geen kwaad, maar less is more!

 De muziek bij de nummers die ik goed vind is echt mooi en prachtig om naar te luisteren en het past ook mooi met de zang van Ariana, maar er zijn ook nummers waarbij de muziek en de beat beter zouden passen bij 'n Hiphop-album van (bijvoorbeeld) Migos, Future of Lil Yachty. 

 Het album is leuk, maar het is niet perfect.  Maar als ik terugkom voor dit album, kom ik terug voor nummers als "imagine","needy","fake smile","ghostin" en "thank u, next."

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 6+

Uploaddatum: 7 Februari 2019

"Resist" is het 7de album van de Nederlandse Symphonic Metalband Within Temptation en heeft, bijzonder genoeg, 'n politiek tintje die vooral praat over de privacywet en het feit dat websites via cookies onze gegevens verzamelen.

 Op zich zou dit 'n interessant album zijn, maar deze dingen worden niet direct opgenoemd en je zou denken dat zangeres Sharon den Adel verhalen vertelt over oorlog en verzet tegen de gevestigde orde. De songwriting is goed, maar het kan nog wel beter.

 Sharon zingt goed, maar op dit album is zij... anders. In het nummer "Endless War" is het net alsof ze Bob Marley probeert na te doen in het refrein en in "Holy Ground" rapt zij in elk couplet (dit is geen grap). De gastartiesten zijn prima, behalve Jacoby Shaddix met z'n onnodige en overbodige gebrul.

 De muziek is 'n zooitje ongeregeld doordat het ene nummer dubstep-elementen heeft, de ander 'n soort elektro-pop/reggaenummer en soms zou je denken dat sommige liedjes beter passen bij andere artiesten, dan bij Within Temptation. Liedjes als "Raise Your Banner","Mad World","Mercy Mirror" en "Trophy Hunter" zijn de enige liedjes die ik goed vind, maar zelfs zij kunnen het album niet redden.

 Kortom: Het album is op z'n sterkst oké en op z'n minst zwak. Als Sharon en de band hun tijd genomen hadden, in plaats van jagen met de productie van het album (in April 2018 kwam Sharon's solo-album "My Indigo" uit en "Resist" was gepland voor 14 December van datzelfde jaar), en even haar welzijn vooropgezet had en hun album pas in begin/medio 2020 uitgebracht hadden, dan zou het album veel sterker zijn. 

 "Resist" had, als "The Reckoning","Endless War","Holy Ground","In Vain" en "Firelight" van het album gehaald werd, 'n betere EP dan album kunnen zijn.

Score van Wesley (op schaal van 1- tot 10+): 5-