2017

5

Uploaddatum: 24 Mei 2020

"Changes" is het 10de studioalbum van de Nederlandse countrypop-zangeres Ilse DeLange, waarin de zangeres teruggaat naar haar countrypop-sound waarmee ze bekend mee werd. 

 Het feit dat de zangers de pure country-sound van haar voorgaande album "Gravel & Dust" voor de maar al te bekende countrypop, is 'n fantastische keuze doordat het project veel meer levendiger en gevarieerder klinkt dan haar voorgaande album.

 De liedjes gaan vooral over liefdesverdriet, verbroken relaties en het verlangen naar de liefde, wat niets nieuws is in de country-genre. De songwriting is misschien aan de simpele kant, maar voor de rest is 't prima zoals 't is.

 Ilse's zangoptreden is geweldig zoals altijd en op de 2de single "Wrong Direction" krijgt de zangeres hulp van de Duitste zanger Michael Schulte, waarin het tweetal prachtig samen zingen. De chemie tussen de 2 artiesten is indrukwekkend.

 De productie varieert van dansende countrypop tot 'n piano-balladnummer, waarmee het album interessant blijft om je aandacht beter  vast te kunnen houden. Het is goed en voor de rest is er geen nummer waar de productie tegenvalt.

 "Changes" is 'n album waarbij Ilse DeLange weer terugkeert naar haar oude sound (wat uiteindelijk veel beter bij haar past) en die zonder twijfel niet zal vervelen. Het is misschien geen muzikaal hoogstandje, maar de fun zit er zeker in op dit nieuwe project van de zangeres.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 8-

Uploaddatum: 22 Mei 2020

"Worlds On Fire" is 't debuut-EP van de Nederlandse zanger, en winnaar van 't Eurovisie Sonfestival in 2019, Duncan Laurence waarin hij zijn ware ik aan ons wilt tonen door te praten over dingen die hij in z'n persoonlijke leven heeft meegemaakt, zoals

verliefdheid, liefdesverdriet en eenzaamheid.

 De EP begint sloom met de eerste 3 nummers, doordat ze zo rustig van toon zijn. Hoewel het mooi klinkt, het rekt daardoor 't hele project en laat 't langer aanvoelen dan dat 't eigenlijk is.

 De songwriting ziet er mooi uit en zien wij ook hoe gevoelig de zanger eigenlijk is. Dit is ook 'n manier om 'n betere kijk te krijgen van hoe Duncan als persoon in elkaar zit.

 Duncan's zangoptreden is geweldig doordat hij met z'n falsetto-zang hoge noten kan halen zonder vals te klinken. Wel wisselt hij af van laag en hoog zodat zijn optreden niet te eentonig wordt.

 De zwakste schakel is zonder twijfel de productie op deze hele EP. Doordat de gehele sound zo sloom en traag klinkt, kan 't project daardoor niet alleen slaapverwekkend zijn, maar ook tegenvallend. Al helemaal door 't feit dat er zoveel hype is opgebouwd sinds de zanger zijn debuuthit "Arcade" heeft uitgebracht.

 "Worlds On Fire" is 'n project van de zanger waar de verwachtingen er hoog waren (waarvan Duncan erg flink op 'n voetstuk is neergezet), maar als je eenmaal de EP gecheckt hebt dan valt het eindresultaat flink tegen.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 5+

Uploaddatum: 5 Mei 2020

Het satirische tv-programma "Zondag Met Lubach" heeft net zijn 11de seizoen achter de rug en is veel eerder dan gepland gestopt, waarin ik in de video links naar terugblik.

 Dit seizoen was (zelfs op onverwachte wijze) veel beter dan het vorige seizoen van de show, die ik beschouw als 'n "mixed bag." 

Hier en daar zitten er nog wel wat dingen die ik minder vind of niet bij me aanslaan, maar het voelt wel als 'n stap in de goede richting voor de show.

 Ook qua opzet van 'n show met 'n publiek naar 'n soort besloten, podcast-achtige setting is misschien 'n beetje wennen voor de fanatieke fans, maar voor mij was 't wel 'n interessante ervaring. Ook is er wat meer interactie tussen Arjen en schrijver Tex de Wit, waardoor redactrice Janine Abbing niet altijd meegenomen wordt in de gesprekken, wat op zich jammer is. Het zou ook leuk zijn als zij ook over bepaalde items mee kon praten.

 Is dit 'n seizoen dat de moeite waard is om terug te kijken? Dat laat ik liever aan jou, de lezer van deze beschrijving, over. Want ikzelf denk dat Arjen en zijn team iets meer moeite moeten doen om dit 11de seizoen (en de seizoenen die daarna komen) meer replay value te geven om mij weer terug te laten keren naar dit seizoen (en de seizoenen die in de toekomst komen).

Score (op schaal van 1- tot 10+): 6

Uploaddatum: 3 Mei 2020

"Epica vs Attack On Titan Songs" is de 2de EP van de Nederlandse symphonic metal band Epica uit 2018, waarin de band 'n selectief aantal nummers van de Anime-serie "Attack On Titan" coveren. 

 Hoewel de originele nummers geschreven en gecomponeerd zijn door Revo, de leider van de Japanse band Linked Horizon, Epica geeft hun eigen draai aan de nummers, maar weten toch trouw te blijven aan de sound en context door de originele nummers te respecteren.

 De songwriting is ook misschien anders, omdat 't in de vertaling niet helemaal precies eruit komt van originele nummers. Wat wel op te merken is, is dat de nummers niet alleen hoopvol en inspirerend geschreven zijn, maar ook gelden als 'n strijdkreet tegen de titanen uit de eerdergenoemde anime-serie. 

 Leadzangeres Simone Simons' zangoptreden is geweldig en ze klinkt als 'n leider op 't project. Haar gezang is krachtig, maar zuiver en ze weet zich te meten met de bombastische metalsound en de gruntoptredens van Mark Jansen (die het zelf ook geweldig doet).

 Luisteren naar het optreden van de band is net 'n achtbaanrit, met de opzwellende achtergrondzang, het razende drumoptreden van Ariën van Weesenbeek, de krachtige gitaarriffs en de spectaculaire gitaar -en keyboardsolo's die in 't nummer te horen zijn. Het nummer "If Inside These Walls Was A House" is wat rustiger van toon, maar bouwt zichzelf op naar 'n krachtige metalballad die 'n nogal sprookjesachtige sfeer heeft.

 "Epica vs Attack On Titan Songs" is - van bijna alle albums die ik van eerdergenoemde band gehoord heb - tot op de dag van vandaag één van de beste projecten die Epica ooit heeft uitgebracht en is daarom 'n groot genot om naar te luisteren. Als je 'n fanatieke  fan bent van "Attack On Titan", die er niet mee eens is dat de nummers van de anime-serie gecoverd zijn, dan zal deze EP niks voor jou zijn. Maar ikzelf had er, zelfs in de afgelopen paar jaar, er heel veel plezier mee gehad.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 10+ 

Uploaddatum: 22 April 2020

"Human.:||: Nature" is het 9de studioalbum van de Finse symphonic/gothic metalband Nightwish, waarbij de band 'n dubbelalbum uitbrengt waarop op elke schijf de thema's rondom de mens (en menselijkheid) en natuur centraal staan. 

 De thema's die besproken worden zijn interessant en hoe 't dubbelalbum samengesteld is ook. Op de 1ste schijf begint de band sterk tot 't aan nummer "Harvest" komt (wat klinkt als 'n afgewezen liedje voor 'n geanimeerde Disney-film) is 't wat aan de wisselvallige kant. Op de 2de schijf staan wel mooie instrumentale orkestnummers, maar eigenlijk is dat iets wat je als fan van de symphonic metalgenre niet om gevraagd hebt.

 De songwriting is poëtisch geschreven en worden er ook verwijzingen gemaakt vanuit fantasy-romans en waargebeurde verhalen. Zo gaat "Shoemaker" over 't verhaal van geoloog Eugene Shoemaker, die overleden is in 'n auto-ongeluk, waarvan zijn as naar de maan in 'n capsule meegenomen werd.

 Het zangoptreden van leadzangeres Floor Jansen is prima, maar 't wist niks los bij mij te maken of op 'n andere manier indruk op mij te maken. Zelfs op momenten dat zij op 'n opera-achtige wijze gaat zingen, wist mijn hart niet helemaal te veroveren. Troy Donockley's optreden op "Harvest" is pijnlijk om aan te horen. doordat 't lijkt alsof hij 'n kindernummer aan 't zingen is. Op "Endlesness" verzorgt Marco Hietala de zang en hij klinkt net als 'n zanger in 'n powermetal-band (alleen jammer dat 't nummer waarop hij zingt niet zo sterk is). De achtergrondzang geeft de liedjes ook wat meer power, om de nummers "groter" te laten klinken.

 De optredens van de band op 't album is prima. Het is voor 't grote deel luisterbaar, maar op "Harvest" en "Tribal" zijn de optredens wat minder. Hoewel het niet slecht klinkt, de productie en de sound op dit album voelen dan nog tegenvallend aan.

 Dit dubbelalbum is wat je voor de helft precies om gevraagd heb en de andere helft wat je niet eens wilt (maar toch nog gekregen hebt). Het idee is aardig dat de band 'n extra schijf geboden heeft met orkestrale nummers, maar uiteindelijk voelt de 2de schijf aan als filler en had de band er ook voor kunnen kiezen om alleen de eerste schijf te verkopen (en de andere links te laten liggen).

"Human.:||: Nature" is 't soort album die veel belooft, maar weinig waar wist te maken. Ik vind dat de fans 'n veel betere project verdienen dan dit. 

Score (op schaal van 1- tot 10+): 5

Uploaddatum: 19 April 2020

"Jongen Van De Straat" is het 3de langverwachte album van de Nederlandse rapper Lil Kleine, die in September afgelopen jaar gepland stond, maar uitgesteld werd naar begin deze maand.

De rapper praat naast zijn rijkdom, succes en vrouwen, ook over zijn eigen vrouw Jaimie Vaes en zijn zoontje Lío Zion (misschien wel iets te veel over zijn vrouw dan nodig is).

 Het album is precies wat je kunt verwachten van de rapper en heeft amper originaliteit te bieden op 't gebied van sound en thema's/onderwerpen. Vooral de nummers voelen erg doorsnee en afgezaagd aan.

 De songwriting van Jorik (Lil Kleine's echte voornaam) is eentonig en onvasthoudend, doordat hij continu over zijn geld, bezittingen, zijn vrouw en over andermans vriendin afpakken praat (en dat keer op keer opnieuw). Hij valt ook daardoor heel erg in herhaling op 'n meerderheid van de nummers op dit album en hoewel hij z'n romantische en gevoelige kant laat zien, het komt onoprecht over en lijkt op 'n poging om in te spelen op de gevoelens van de vrouwelijke fans die de rapper heeft.

 Lil Kleine rapt prima, maar dat is 't dan. Zijn zangoptreden daarentegen, is vooral met autotune en dat is natuurlijk ook 'n afknapper om naar te luisteren.

 De gastoptredens voelen zwak aan, doordat 'n meerderheid van de gastartiesten autotune gebruiken. Josylvio is de enige die dat niet gebruikt en heeft ook nog eens de beste gastbijdrage op dit project.

 De productie van o.a. Jack $hirak en Yung Felix kunnen afwisselen van doorsnee tot afgezaagd tot onluisterbaar. Hierdoor voelt 't album langdradig aan en dienen 'n merendeel van de nummers aan om 't project op te vullen, in plaats van 'n interessante ervaringen te bieden. 

 "Jongen Van De Straat" is 'n album dat veel te lang duurt, te veel nummers heeft, waarvan er weinig originaliteit, vasthoudende songwriting, aardige (gast)optredens en goede productie terug te vinden is. Bij de 1ste luisterbeurt kan dit 'n al 'n klus zijn om naar dit album te lusiteren, maar na meedere luisterbeurten voelt dit nieuwe Lil Kleine-album aan als tijdverspilling.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 2-/2

Uploaddatum: 12 April 2020

"Titans of Creations" is het 13de studioalbum van de Amerikaanse trash metalband Testament, die na vele keren uitstellen uitgebracht is. 

 Het album is precies wat je kunt verwachten met de bekende trash metalsound. Het kan misschien typisch zijn, maar dat hoeft niet altijd iets fouts te zijn. Wel moet ik zeggen dat 't album sterk begon bij de eerste 4 nummers, maar dat 't achteruit gaat met de vasthoudendheid na die 4 nummers.

 De band praat over thema's en onderwerpen als satanisme, misdrijven die in de echte wereld gepleegd zijn, angst, oorlog en meer wat je van de metalgenre kan verwachten. Soms moest ik bepaalde zinnen 'n paar keer opnieuw lezen, maar de songwriting ziet er goed uit.

 Chuck Billy's grauwende zangoptreden is vet en het matcht ook goed met de uptempo nummers die 'n bombastische sound hebben. Helaas zijn er 'n paar nummers waarin dat niet altijd samengaat, al helemaal bij nummers die 'n rustiger tempo hebben.

 De gitaristen en drummer spelen goed, maar qua vasthoudendheid schommelt het. In de eerste 4 nummers spelen ze op ijzersterk niveau, maar na die aantal zijn de resultaten per nummer wisselvallig.

 "Titans of Creation" is 'n album die 'n hele sterke start maakt, maar eindigt in 'n lichte domper. Het is geen slecht album in de trash metalgenre, maar gezien hun impact - en aantal jaren dat de band actief is - voelt hun nieuwste project aan als 'n lichte teleurstelling.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 6-/6

Uploaddatum: 7 April 2020

"Sankofa" is het 2de solo-album van de multi getalendeerde rapper en Zwart Licht-lid Akwasi , waarin hij naar Ghana is afgereisd om zijn roots te vieren en zijn er op het project ook liefdesnummers te horen.

 De Ghanese sound, de blazers en percussie die met de raps van Akwasi gecombineerd worden is 'n feest om naar te luisteren en geeft ook nog iets origineels weg. Jammer genoeg wordt het album na 5 nummers doorsnee qua sound en valt de originaliteit zo langzamerhand weg.

 De songwriting op dit album is niet complex, maar het is leuk om te zie dat de rapper plezier heeft in zijn muziek. Helaas moet ik ook vermelden dat de songwriting van Akwasi ook flinke missers maakt, die niet goed doordacht zijn of op papier er niet goed uitzien.

 Akwasi's rapoptreden is geweldig en hetzelfde geldt ook voor zij spoken word-optredens. Zijn zangoptreden daarentegen is  niet geweldig, omdat zijn stem niet ideaal is voor het zingen.

 De gastbijdrages van Typhoon, Fresku en Kenny B zijn geweldig, zelfs rapper Bizzey doet 't prima (hij heeft wel 'n lange weg te gaan om indruk op mij te maken).

 De productie is vanaf het begin van 't album sterk, maar gaandeweg zwakt 't af doordat er 'n doorsnee reggaeton/afrobeat-ritme terug te horen is in de meeste nummers.

 "Sankofa" is 'n leuk, vrolijk en positief album, maar na meerdere luisterbeurten merk je wel de gebreken op. Het had de potentie om 'n geweldig album te zijn, maar de gebrekkige songwriting, het mindere zangoptreden van Akwasi en de doorsnee productie houden dat voor me tegen. 

Score (op schaal van 1- tot 10+): 6+

Uploaddatum: 31 Maart 2020

"Gigaton" is het 11de studioalbum van de Amerikaanse Grunge/Alternative Rockband Pearl Jam, die na 7 jaar terugkeren sinds de release van hun "Lightning Bolt"-album uit 2013. 

 De band experimenteert wat meer met hun geluid door wat elektronische en akoestische/country-achtige invloeden in hun nummers te verwerken, maar er zijn ook wel 'n paar nummers die lekker scheuren. 

 In de teksten is nogal moeilijk eruit te halen van wat de band probeert te zeggen in hun nummers. Wel kun je eruit halen dat ze hun kritiek op de Amerikaanse president Donald Trump uiten en hopen zij dat er dingen veranderen of verbeterd zullen worden in de wereld.

 De geraspte zang van Eddie Vedder werkt op de opzwepende nummers, maar op de wat kalmere nummers matcht het niet geweldig. Het kan dus ook zijn dat zijn optreden zo hier en daar hit or miss kan zijn.

 De gitaristen spelen geweldig met de krachtige riffs en de gitaarsolo's zijn indrukwekkend, maar er zijn ook 'n heleboel nummers waarin de optredens zwakjes aanvoelen of je het gevoel geven alsof het album tijd aan het rekken is. Er zijn dus veel piek -en dalmomenten te beleven op dit project.

 "Gigaton" is misschien 'n langverwacht album voor de diehard-fans van de band, maar jammer genoeg wist Pearl Jam geen indruk op mij te maken met hun nieuwste project.

Score (op schaal van 1- tot 10+): 4/4+